door duda-wsm
•
28 december 2019
Volle bak bij de inloopavond van moskee Elmoslimien in Assen. Zo’n veertig belangstellenden gingen met elkaar in gesprek over angst in de samenleving. De nieuwsgierige moskeebezoekers worden -op sokken, zo hoort dat in de moskee- geïnstalleerd in een steeds groter wordende kring. ,,Zoveel drukte had ik niet verwacht”, zegt Nasr Errabhi, bestuurslid van de moskee. ,,De behoefte is duidelijk.” 'Aanslagen veroordelen' Een programma is er niet. De moskee doet, zoals wel vaker na ingrijpende gebeurtenissen, de deuren open. Alleen door het gesprek aan te gaan kan je zorgen en angst wegnemen, is de gedachte. ,,Wij hadden er behoefte aan, maar we kregen ook signalen van buiten”, zegt Errabhi. ,,Mijn familie heeft de moskee een mail gestuurd”, beaamt één van de aanwezige vrouwen. ,,Ik ben vooral nieuwsgierig.” Maar, zegt ze: ,,Ik vind het belangrijk dat ze vertellen dat ze de aanslagen veroordelen.” Een mevrouw uit Smilde: ,,In Smilde heb je geen moskee, voor mij is het meer het onbekende. Ik wil mijn kinderen die angst niet meegeven.” 'Natuurlijk ben je angstig' Na de eerste onwennigheid vliegen de vragen door de zaal. ‘Kan zoiets als in Christchurch ook in Assen gebeuren?’, wil één van de aanwezigen geweten. Errabhi: ,,Zoiets kan zomaar gebeuren, overal. Natuurlijk ben je angstig. Je bent wel verantwoordelijk voor de gemeenschap.” Na de aanslagen in Nieuw-Zeeland zocht de politie contact met de moskee. Beveiliging was niet nodig, prettig was het contact wel, zegt Errabhi. ‘Is er aandacht voor mensen die de verkeerde kant opgaan?’, luidt een volgende vraag. ,,We reageren op wat we zien en meekrijgen, maar het meeste gebeurt buiten de moskee”, antwoordt Errabhi. ,,Het is moeilijk. Je kan nooit weten hoe iemand zich innerlijk ontwikkelt.” Vechten tegen de beeldvorming En hoe zit het eigenlijk - mag je van moslims verwachten dat ze sorry zeggen voor acties van geloofsgenoten? Dat blijkt nog een lastig discussiepunt. Ook Errabhi worstelt ermee. ,,Vechten tegen de beeldvorming is bijna niet te doen. Waarom moet er continu een label op? Wij willen allemaal de wereld een beetje mooier maken. Daar moeten we met de hele gemeenschap keihard aan werken.” In dat kleine zaaltje in Assen is iedereen het daar, ondanks de verschillen, eigenlijk helemaal mee eens.